De eerste dagen…

Terwijl ik dit zit te schrijven is het voor mij negen uur ’s avonds in Peru. Op het moment is het midden in de nacht in Nederland, maar na drie dagen in Peru heb ik totaal geen last gehad van een jetlag. Ik logeer de komende vijf weken bij de familie Vasquez Farfan. Miguel en Patty zijn mijn Peruaanse ouders. Mijn Peruaanse broer en zus zijn Andres en Andrea. Zij zijn 16 en 23 jaar oud. Ze spreken bijzonder goed Engels. Dat is voor mij erg handig om een contact te maken, want met veel korte zinnen Spaans die heel moeizaam tot stand komen is het moeilijk een band te creëren. In een korte tijd heb ik al veel van Lima en de Peruaanse cultuur gezien. Maar…

Eerst terug naar het begin. Nadat we een foto hadden gemaakt met alle familie op Schiphol. Gingen we de bagage inchecken. Bij de KLM gaat dat tegenwoordig automatisch. Allemaal heel leuk en aardig hoor, maar ik kies uiteraard dat ene apparaat dat kuren heeft. Gelukkig had ik me voorgenomen om rustig te blijven, maar het zorgt natuurlijk wel voor een lichte stress, terwijl de familie intens staat mee te leven aan de andere kant van het koord. Met hulp van de stewardess lukte het ook niet, dus werd ik verwezen naar een ander apparaat. Die deed het gelukkig wel en zo heeft dit verhaal gelukkig nog een happy ending.
Na een lange, maar goede vlucht. Landden we om 18.05 uur lokale tijd in Lima. In Nederland is het dan ondertussen 01.00 uur ’s nachts. Na de douane en het ophalen van de bagage liepen we de aankomsthal in. Vol verwachting. We zouden opgehaald worden door Anamaria. Benieuwd naar waar de persoon staat met het bordje met onze namen erop, maar het gaat natuurlijk nooit zoals je in de films ziet. Het gaat hier op z’n Peruaans. Nadat we alle bordjes aan een grondige inspectie hadden onderworpen kwamen we tot de conclusie dat Anamaria er niet tussen stond. Daar sta je dan op Jorge Chavez Aeropuerto, met je koffertjes en rugzak. Gelukkig konden we gelijk goed gebruik maken van de ervaring van Gerieke met de Spaanse taal. Ze belde Anamaria, wat bleek? Ze was nog onderweg. Na 10 minuten wachten kwam ze daar aan lopen, met de naambordjes. Na een korte kennismaking gingen we snel onze koffers inladen in haar auto. Op weg naar de gastgezinnen kwamen we erachter dat Anamaria goed kan praten. Ze was heel enthousiast en liet ons onderweg de campus van de universiteit waar we lessen educación zullen gaan volgen. Als eerste kwamen we aan bij het huis van Anamaria. Dat is de plek waar Gerieke en Dieke de komende weken zullen gaan slapen. Na een warme maaltijd en mijn eerste probeersels in de Spaanse taal moesten Maaike en ik nog naar onze gastgezinnen gebracht worden. Eerst Maaike, hierna ik. Na een lange dag reizen en veel nieuwe ervaringen was ik best moe. Op dit moment was ik bijna 24 uur wakker, waarvan ik 12 uur opgevouwen had gezeten in een vliegtuig. Mijn gastgezin begreep dat ik best moe was en na de kennismaking kon ik snel door naar mijn kamer en mijn bed. Uiteindelijk op de plaats van bestemming. Op het moment dat ik ging liggen viel ik als een blok in slaap.

Na een lange nacht kwam ik om negen uur aan het ontbijt. Het is zondag. Na een bolletje met kaas en ham gingen we op weg naar de kerk. Met de taxi. De kerk was nogal ver weg. De dominee woont ik hier niet in een pastorie die pal naast de kerk staat. Na een taxiritje van 20 minuten kwamen we daar aan. Als familie van de dominee ben je vroeg in de kerk. Na een rondleiding langs de kinderopvang en de kantoren van de dominees ging ik met Patty naar de markt tegenover de kerk. Dat is hier ook nogal anders. Het is een soort gebouw met allemaal kleine winkeltjes. Fruit, Groente, Vlees en andere levensmiddelen. Met vlees wordt hier vers geslacht kip bedoelt. Dat ligt opgestapeld op de toonbank. Totaal anders dan de voorverpakte kippenborstfilet in Nederland. Na de markt even langs de bakker om wat brood voor de dag te halen. Zo had ik er al een hele ochtend opzitten. Tien minuten voor de kerkdienst begon kwamen ook Maaike, Dieke en Gerieke aan, samen met Anamaria. Terwijl het mij zo opviel dat de kerk zo leeg was, begon de kerkdienst. Een band en een zangkoor startten de dienst. Hierna volgde een preek, waarin ik uit iedere zin wel een paar woorden kende, maar veel te weinig om goed te kunnen begrijpen waar de preek over ging. De zéér globale strekking werd me wel duidelijk. Na de kerkdienst ging met de meiden en Anamaria mee om samen te eten ’s middags. Na een maaltijd met Anamaria en haar man Cesar en haar zoons Cesar junior en Daniel, moest Daniel voetballen. Samen met Cesar en Daniel ging ik mee. Leuk om te zien hoe voetbal in een totaal andere cultuur net zo fanatiek wordt beleeft als hier. Nette mannen veranderen hier net zo makkelijk in monsters langs het veld als in Nederland. En ook hier doet de scheidsrechter het altijd fout. Je hoeft geen Spaans te spreken om dat te begrijpen. De nacht valt hier vroeg in. Toen ik om zeven uur thuisgebracht werd door Cesar en Anamaria was het al even donker. Best vreemd, je hebt dan nog de hele avond voor je. Miguel vroeg me om mee te gaan fietsen naar het strand. In het donker, zonder verlichting. Het leek me gevaarlijk. Maar hier word je net zo gemakkelijk aangereden met verlichting. Je moet heel goed uitkijken. Ze hebben hier op de middenberm prima fietspaden. Daar is het veilig fietsen. Op een zondagavond is het ook extra rustig. Na een ritje van een klein kwartiertje kwamen we aan op een mooie en rustige boulevard. Vanaf hier hadden we een prachtig uitzicht op het strand dat zo’n twintig meter onder ons lag en op de verlichte stad. Na vijf minuten genieten van het uitzicht zaten we weer op onze fietsen op weg naar huis. Langs de supergrote Japanse ambassade en een heel luxe winkelcentrum. Het was wel duidelijk dat dit een rijkere buurt in Lima is. Miguel had op het laatste stuk waarschijnlijk spijt dat hij me mee had gevraagd om te gaan fietsen, want hij leek nogal moe. Terwijl het hier net zo vlak is als in Nederland. Maarja, in Nederland fiets ik dan ook regelmatig, dus voor mij is het heel normaal.

Andres en Andrea zijn als we thuis komen bezig met huiswerk. Na samen een uurtje te hebben gepraat gaan we naar bed. In bed heb ik eindelijk een samenvatting van Ajax – PSV gevonden. Nu kan ik hier in Peru toch nog even genieten van een mooie overwinning in het hol van de leeuw!
Dag drie, maandag. Het plan voor vandaag is om naar het museum te gaan. Maaike, Gerieke en Dieke komen lopend langs bij mij. Van hier willen we naar het museum lopen. Deze dag verliep iets anders dan gepland. De meiden raakten verdwaald en werden uiteindelijk opgezocht door Cesar. Het leek Miguel daarom goed om ons een mobiel te laten kopen om in Peru te kunnen bellen in geval van nood. Hierna zette hij ons af bij het museum. Nadat we alle belangrijke nummers hadden uitgewisseld en Miguel al lang weer was vertrokken kwamen we bij de ingang tot de conclusie dat het museum vandaag gesloten is. Dat weten we nu dus gelukkig. Lopend zijn we teruggegaan naar mijn huis. Het helpt om de omgeving te leren kennen. In Peru lijken alle huizen op elkaar, maar zijn ze allemaal verschillend. Dat begrijp je misschien alleen als je hier rondloopt. Na een maaltijd bij een typisch Peruaans restaurant zijn we opgesplitst. Toen ik thuis kwam stond Andres op het punt om weg te gaan. Hij wil meer gaan sporten ging zich dus inschrijven bij een sportschool. Dat was dus weer een tripje door de stad. Deze hele dag stond dus in het teken van het leren kennen van de omgeving. Het is leuk om het leven hier op straat te zien. Voor de komende dagen staan de eerste college’s aan de universiteit op het programma en een kennismaking met de stageschool San Andres. Volgende week maandag gaan we daar echt in de klas beginnen met de stage. Misschien dat ik deze week nog kan meetrainen met het team van Daniel. Dus nu al een vol programma!

Adios!

Kimko