De blog over de lofzang en Machu Picchu

Het is wel weer tijd voor een nieuwe blog. Ik kan me voorstellen dat jullie allemaal in spanning zitten te wachten op een update over mijn keelpijn. Ik ga me niet wagen aan een lofzang zoals Zacherias, maar toch heb ik wel goed nieuws: Het gaat nu weer helemaal prima!

Maar… De laatste dagen op Annie Soper in Moyobamba zijn wel een beetje in het water gevallen. Op donderdag, de laatste lesdag, kon ik echt niet naar school vanwege de keelpijn. Ik heb daardoor geen afscheid kunnen nemen van de kinderen, echt heel jammer. Op vrijdag werd de school versierd door alle leerkrachten, omdat Annie Soper 25 jaar bestaat. Halverwege de ochtend ben ik wel naar school gegaan, maar ik kon niet met de leerkrachten praten. Met mijn schriftje en pen in de hand kon ik af en toe wat schrijvend zeggen. Voor de leerkrachten was het daardoor ook wel lastig om met mij te praten. Aan het eind van de dag was het feest, waarbij de helft van de kinderen van mijn klas aanwezig waren. Zij waren heel vrolijk toen ze mij weer zagen en begonnen van alles aan mij te vragen, maar schrokken wel een beetje dat ik niks terug kon zeggen. Ook voor hen is dat heel vreemd. Uiteindelijk heb ik de kinderen die er wel waren een hand kunnen geven en heb ik afscheid genomen van mijn leerkracht. Helaas wel met heel weinig woorden.
Zaterdag, onze reisdag naar Iquitos, ging het wat beter met mijn stem en heb ik wat woorden kunnen zeggen tegen Ruben, Malu en Diego. Het is voor hen en voor mij fijner om dit afscheid goed te kunnen afsluiten, want ik heb echt genoten van de tijd bij hen in huis. Een fantastische familie, gezellig en heel gastvrij. En Malu kan echt supergoed koken, dat ga ik zeker missen. In de volgende dagen ging het langzaamaan beter en vanaf woensdag was de pijn met slikken weg. Dan de andere dingen die ik heb meegemaakt…

Vanaf het moment dat we het vliegtuig uitstappen in Iquitos is onze vakantie begonnen. Wel wat later dan verwacht, want door het noodweer was onze vlucht een paar uur vertraagd. In de stromende regen staat een medewerker van YWAM(Youth With A Mission) ons op te wachten om ons naar hun basis te brengen. We mogen hier een aantal dagen verblijven en gaan van hieruit een tocht de jungle in maken. Met behulp van een vriend van de mensen van YWAM boeken we tocht. Op maandagochtend worden we opgehaald en gaan we met onze gids Renee op weg naar de haven op met een bootje de Amazonerivier op te gaan. In de haven nemen we nog even een snack, namelijk, suri. Onderweg naar onze hotel in de jungle spotten we een aantal dolfijnen. Na de lunch in ons hotel gaan we met de boot naar een apeneiland. Hier worden dieren die gered zijn van illegale dierenhandelaars een tweede kans geboden. Naast allerlei soorten apen zijn hier ook papegaaien, een toekan, een paar luiaards en een anaconda(slang). Terwijl ik met een aapje op mijn hand sta te poseren voor een foto word ik besprongen door een andere aap die geïnteresseerd mijn rugtas openmaakt en mij wil helpen mijn tas wat lichter te maken. Heel aardig van dit aapje, maar gelukkig word ik geholpen door de gids. Hij pakt de aap op en zorgt ervoor dat de aap niet mijn spullen uit mijn tas kan halen. Ook met de toekan de luiaard en met de anaconda kan ik op de foto, supergave dieren. Na dit uitje gaan we op weg terug naar het basiskamp, na een junglewandeling waarbij we een vogelspin hebben gespot kwamen we met zonsondergang aan in het hotel. Waar we na de avondmaaltijd een nachtwandeling maakten tussen allerlei tropische kikkers en vuurvliegjes door. De volgende dag ging vroeg de wekker, want voor het ontbijt stond piranha op het menu, maar die moest nog wel even gevangen worden. Met een bamboehengel met een stukje rundvlees gingen we vol goede moed aan de slag. En met al mij viservaring(lees ruzie met het draad dat altijd in de knoop gaat) had ik natuurlijk als eerst beet en wel een sardientje! Ik dacht even daar gaan we weer, als ik ga vissen valt het altijd in het water. Maar dit keer niet, tien minuten later had ik weer een vis aan de haak en dit keer wel een piranha. Nadat ik kunstig de haak uit zijn oog had gepield ging hij in de emmer en had ik mijn ontbijt veiliggesteld. Na het ontbijt hebben we een inheemse stam bezocht. Hoewel ik van deze hele bedoening helemaal niks geloofde. Verkleed als bosjesmannen stond een ‘stam’ op ons te wachten. Na een ‘speciale dans’ en pijltjes schieten moesten we souvenirs kopen. Daar was het hen allemaal om te doen. De portemonnee van toeristen leeghalen. Met wat souvenirs op zak en onze portemonnees een stuk leger keerden we terug naar het hotel. Waar we onze spullen ophaalden en teruggingen naar Iquitos. Hier bezochten we de grote markt Belén. Een supergrote markt met allerlei kraampjes met vis, aardappels en wat je allemaal wel niet kan bedenken. Hierna zat onze tocht erop.

De volgende dag hebben we een tour gedaan door Iquitos en hebben we naast de toeristische plekken ook wat van de armoede gezien en gehoord. Bijzonder om mee te maken.

Op donderdag zijn we vroeg op weg gegaan naar het vliegveld gegaan om te gaan vliegen. Eerst van Iquitos naar Lima op later op de dag naar Cuzco te vliegen. Aangekomen in Cuzco werden we opgehaald door de mensen van ons hostel. Na een goede nacht in het hostel in Cuzco gingen we op weg naar Ollantaytambo(spreek dat maar eens uit). Vanhieruit namen we de trein naar Aguas Calientes dat is een dorpje vlakbij Machu Picchu. Na hier een nacht in een ander hostel gingen we om vijf uur in de ochtend op weg naar een van de hoogtepunten van onze trip, Machu Picchu. Een stad die ooit door de Inkas is gebouwd en tegenwoordig als een van de wereldwonderen wordt gezien. En daar zijn wij dus geweest!
Inmiddels zit ik op mijn hotelkamer. Voor de komende dagen zijn de plannen om Cuzco wat meer te verkennen en om op dinsdag door te reizen naar Puno om naar het Titicacameer te gaan. Hierna staat de Colca Canyon nog op het programman en daarna gaan we terug naar Lima. En over tweeënhalve week sta ik alweer op Nederlandse bodem. De tijd gaat snel dus ik ben van plan om veel te gaan genieten de komende weken van dit land.

Hasta luego!

Kimko