De blog over de vreemde snuiter en de baby

Inmiddels is het twee weken geleden dat ik mijn vorige blog schreef. Het is dus wel weer tijd om te delen wat ik hier allemaal beleef. In de afgelopen twee weken heb ik veel meegemaakt. Ik zal proberen een beeld te schetsen van mijn belevenissen.

Nadat we op zondagmiddag waren aangekomen waren in Moyobamba zijn we ’s avonds met onze families naar de kerk geweest. Mijn stramme beenspieren van de busreis moesten nog even geduld hebben voordat ze gestrekt mochten gaan. Na twee-en-half uur in de te krappe kerkbanken was de dienst in de Presbyteriaanse kerk afgelopen. En omdat we er anders uitzien, namelijk blond haar, blauwe ogen en blanke huid, moesten we na afloop veel handen schudden en wangen kussen. Op deze manier worden we door veel oude mannetjes en vrouwtjes hartelijk welkom geheten. Nadat ik uiteindelijk met mijn gastgezin naar huis ging kon ik gaan slapen. Daar was ik wel aan toe, want van reizen word je moe. Nadat ik mijn wekker op zes uur had gezet viel ik als een blok in slaap.

De volgende dag… We gaan er gelijk tegenaan. De stage begint onmiddellijk. Gisteren had Arturo nadrukkelijk gezegd dat we stipt om zeven uur op school moesten zijn, omdat dan de dagopening van de leerkrachten begint. En om zeven uur precies staan er natuurlijk vier Nederlandse studenten op het schoolterrein, maar uiteraard geen Arturo, geen leerkrachten. Alleen een conciërge die ons welkom heet. Daar sta je dan met je goeie gedrag. Inmiddels weten we dat zeven uur precies betekend dat je ook op tijd bent als je tien minuten later bent. Na de dagopening begint hier om tien voor half zeven de les, maar omdat je ook op tijd bent als je tien minuten later bent begint de lesdag om half 8. Vreemd genoeg zijn de leerkrachten en leerlingen hier wel altijd precies op tijd buiten als het pauze is.

We mogen van Arturo op ieder moment iedere klas binnenlopen om er even een kijkje te nemen. Dat doen we dan ook. We volgen bij verschillende klassen de lessen. Het algemene beeld dat ik krijg van de lessen is dat het niveau niet al te hoog is. In de pauze wissel ik mijn ervaringen met Dieke, Maaike en Gerieke. Ook zij zijn niet zo heel erg te spreken over het niveau. Er kunnen hier dingen die in Nederland niet mogelijk zijn, zo kunnen kinderen hier bijvoorbeeld schilderen tijdens de rekenles, met hulp van de leerkracht. Als Arturo aan het einde van de dag vraagt wat we van de school vinden dan is het mogelijk om een positieve manier te vinden om te zeggen dat het niet zo goed is. En dus zeg ik dat ik denk dat het heel interessant is en dat ik denk dat ik veel kan helpen.

Op dinsdag moeten we gaan kiezen in welke klas we willen stage lopen. Als ik ’s avonds alles voor mezelf op een rijtje zet kom ik tot de conclusie dat ik voor de klas met de beste leerkracht kan kiezen en een heel braaf klasje kan hebben en dat ik kan kiezen voor de klas met een heel matige leerkracht en een heel NIET-braaf klasje. Ik kies er uiteindelijk voor om voor de weg te gaan met de meeste weerstand en dus wordt het sexto grado(groep 8).

Inmiddels twee week later is er in de klas veel veranderd. De tafels staan nu in groepjes van vier en niet meer in groepjes van twee, zes, zeven en vijf. De klas is uitgemest. De klas leek wel een magazijn of archiefkast. Ik ben zelfs werkboeken van een leerling die vorig jaar in dit lokaal zat tegengekomen. Ook de manier van lesgeven is veranderd. De leerlingen zijn gewend aan mijn stijl van lesgeven. Ze weten dat ze als ik praat niet mogen schilderen, tekenen of praten, maar dat ze dan moeten luisteren. En doe je niet goed mee krijg je een waarschuwing .Bij waarschuwing drie moet je de klas uit. Dat is inmiddels al wel vaak genoeg keer gebeurd, maar is steeds minder nodig. Het is natuurlijk ook niet leuk om als je uit groep 8 wordt gestuurd naar groep 4 verplaatst te worden. Ik merk dat ook de leerkracht, hier en daar, wat van mij overneemt. Dat is leuk om te merken. Op deze manier krijg ik echt het idee dat ik hier nuttig werk lever.

Ondertussen hebben we ook al een presentatie over samenwerkend leren gegeven aan de leerkrachten van Annie Soper. Dat je hier, in het Spaans, staat uit te leggen hoe je dit moet doen is best wel gaaf. De leerkrachten zijn er ook oprecht blij mee. De ochtend na de presentatie kwam de eerste leerkracht al trots vertellen dat ze een les samenwerkend leren ging geven.

Dan de andere dingen rondom de stage… We hebben al genoeg gedaan. Na de eerste stagedag zijn we met Arturo naar een paar toeristische plekken geweest. Zo zijn we op een uitkijkpunt geweest. Dit was best een klim en ik klim net wat sneller dan Arturo en de meiden. Daarom was ik een paar minuutjes eerder boven. Bovenop dit uitkijkpunt staat een cameraman en zitten twee personen een soort programma te presenteren. Een van de twee ziet er nogal onverzorgd uit. Hij heeft een strohoed op en staat met een sigaret in zijn hand op van zijn stoel en geeft mij een hand. Ik wil liever niet al te lang met deze vreemde snuiter praten, maar hij stelt zich voor. Pedro Bogarin. Op het moment dat hij dit zegt denk ik: Ik heb die naam eerder gehoord, maar waar? Ik schenk er niet te veel aandacht aan en kap het gesprek vrij snel af. Behoorlijk kortaf, maar ik heb geen zin om met iedere Peruaan te praten en zeker niet met zo’n vreemd figuur. Als wat later Arturo en de meiden bovenkomen stelt hij zich ook aan hen voor. Vreemd genoeg gaan Arturo en de meiden heel beleefd en best wel lang met hem staan praten. Misschien hebben zij wat meer zin om beleefd te doen. Ik raak toch benieuwd waarom zij zo beleefd tegen hem doen en vraag aan Gerieke wie die knakker is. Nu is het zo dat in Peru op dit moment verkiezingen worden gehouden. Deze vreemde snuiter was een reclamefilmpje aan het opnemen, omdat hij in de race is om burgemeester te worden van Moyobamba. Net zoals hij dat de afgelopen vier jaar is geweest. Als Gerieke met dit verteld ben ik verbaasd en schaam ik me een beetje. Die man is hier burgemeester en dus heel belangrijk en ik doe daar kortaf tegen. Nouja… dat kan ook gebeuren.

Wat later in de eerste week zijn we naar de Baños Termales geweest. Dat is een soort zwembad met water dat 42 graden is. Hoe het precies kan dat het water zo warm is weet ik niet precies, maar doordat het een vulkanisch gebied is wordt dit water natuurlijk opgewarmd. Dit is net een sauna, maar lekker om even te relaxen na afloop van de stage.

Op zaterdag heb ik samen met Dieke, Gerieke en Maaike en mijn gastgezin Ruben, Malu en Diego een soort sightseeing tour gemaakt door Moyobamba. Nadat we eerst een boottocht over de rivier hebben gemaakt, zijn we naar verschillende uitkijkpunten geweest en uiteindelijk hebben we gegeten in een restaurant in een toeristisch oord. Hier werden typische Peruaanse gerechten geserveerd. Hier heb ik voor het eerst sinds Mistura, in Lima, weer een biertje gehad. En dat was erg lekker. Samen met Ruben hebben we twee flinke flessen Cristal bier meester gemaakt.

8 oktober is hier een nationale vrije dag. Niemand weet waarom ze op deze dag niet naar school of werk hoeven, maar dat maakt hier niet uit.
Wij zijn op deze vrije dag naar Tio Yacu geweest. Dat is wel te vergelijken met de Wythemerplas, maar veel kleiner en met hutjes van stro, palmbomen en heel helder water. We waren opnieuw weg met mijn gastgezin. De dag begon bewolkt en dus begonnen we met een wandeling in de omgeving. Toen het wolkendek opentrok en de zon zijn werk goed uitvoerde zijn we gaan zwemmen. Om een uurtje of één zijn we gaan eten. Malu had thuis een hele maaltijd voor zeven personen voorbereid. Gekookte aardappels met broccoli en kippenpoten. Ik denk niet dat veel mensen een maaltijd als deze meenemen tijdens een dagje uit, maar hier is dat heel normaal. Op de terugweg naar Moyobamba werden we in een veel te klein busje gepropt. Heel knus allemaal, maar niet echt comfortabel. Onderweg viel me een bijzonder fenomeen op. Baby’s hier hebben de neiging om te gaan huilen als ze mij zien. In deze bus ook, althans de baby die mij onophoudelijk bleef aanstaren keek zo ontzettend dat ik dacht dat ze ieder moment in tranen zou gaan uitbarsten, maar nee hoor. Heel zielig kijken, maar niet huilen. Ik heb geen idee waarom, maar de baby’s worden hier nogal huilerig als ze mij aankijken. Heb jij wel een idee waarom? Suggesties zijn welkom. Onder de beste, meest creatieve of meest hilarische reacties wordt een Peruaanse prijs verloot. Vergeet bij je inzending niet je naam te noemen.

Afgelopen weekend hebben we letterlijk in de voetsporen van onze leerkracht Jan Biersteker gelopen. Een aantal jaren geleden is hij namelijk zendeling geweest in de omgeving van Moyobamba. Samen met een oud-collega van Jan, Miguel Torres en zijn zoon Elias zijn we de jungle in geweest. Van vrijdagmiddag tot maandagmiddag zijn we op pad geweest. We hebben geslapen op kerkbanken en zijn bij mensen thuis te gast waar je alleen te voet kan komen. We hebben een wandeltocht door de jungle gemaakt in de stromende regen van drie uur, tussen rijstvelden en bossen door. We hebben het werkterrein van een zendeling bekeken. Dat werk is niet gemakkelijk, dat is lichamelijk best zwaar en je komt op plekken waar een kerk uit slecht vijftien tot twintig personen bestaat. Ga er maar aan beginnen. Toch zijn de mensen die we hebben ontmoet heel bijzonder. Toen we uiteindelijk terugkeerden op maandag zijn we op bezoek geweest bij een staatsschool in La Union. Hier werkt Richard. Hij is een goede vriend van Jan. Hij is directeur van de school en gaf ons een rondleiding over het schoolterrein. We hebben gesproken met verschillende leerkrachten en werden voorgesteld aan alle klassen. We kregen de indruk dat hier niet al te veel Europeanen komen, omdat ze hier nogal uitbundig blij waren met onze komst.

Voor komend weekend staat een bezoek aan Fortaleza Kuelap en de op twee na grootste waterval van de wereld op het programma. Als we de verhalen mogen geloven wordt dit mooier dan Machu Picchu. Er is ons al verteld dat dit met afstand het allermooiste van heel Peru is. Dus ik ben heel benieuwd wat mij te wachten staat. Ik ben van plan om er dan ook weer zo snel mogelijk verslag van te doen.

Bedankt voor het lezen en veel succes met de prijsvraag!

Hasta luego!

Kimko