De blog over de Duitse les en de Spaanse speech

De tijd vliegt. Inmiddels ben ik al aan het aftellen. Komende zaterdag gaan we naar Moyobamba om daar vier weken stage te gaan lopen. Dat is dus welgeteld, vier dagen stage en vijf nachtjes slapen. Ik wil je graag wat vertellen over wat ik afgelopen dinsdag heb meegemaakt. Samen met leerkracht Carlos Silva, Gerieke, Dieke, Maaike en een groep scholieren van San Andres zijn we naar Huarochiri geweest. Dat is een dorpje, aan de rand van Lima, bovenop een berg. De mensen zijn hier heel arm. We hebben de school bezocht om hier te helpen. Het is een project waarbij de mensen van San Andres deze school helpen om ervoor te zorgen dat de mensen zelf hun levenssituatie kunnen verbeteren. De kinderen krijgen hier materialen aangereikt om zelf producten te maken. Die producten worden dan weer door San Andres opgekocht en zo werken de kinderen zelf om ervoor te zorgen dat ze hun levensstandaard kunnen verhogen. Het verschil in rijkdom en armoede in Peru is al groot. Het verschil met Nederland is helemaal groot en dat maakt het pijnlijk om deze armoede te zien. We hebben boompjes geplant, ik heb me flink in het zweet gewerkt en ik was blij om hiermee een bijdrage te hebben geleverd.
In mijn tweede en derde week heb ik al een behoorlijk aantal lessen gegeven. Ik heb zelfs ingevallen voor de Duits leraar, maar omdat er geen lesboeken waren, ik niet zo heel goed Duits spreek en de kinderen nog minder hebben we maar een spelletje gedaan om Engelse woorden te leren. Daarnaast ben ik begonnen met een lessenserie over Nederland. Inmiddels heb ik twee lessen gegeven, een quiz over de belangrijkste aspecten van de Nederlandse cultuur en een les Nederlandse woorden. De kinderen zijn er erg enthousiast over! Mijn stijl en niveau van lesgeven is met sommige leerkrachten hier wel een behoorlijk groot verschil. Ik ga er bijvoorbeeld vanuit dat kinderen naar mij luisteren als ik wat sta uit te leggen. Bij sommige leerkrachten hier is dat niet een vereiste en daar maken de kinderen dankbaar gebruik van. Het is leuk en interessant om te zien hoe creatief kinderen hiermee omgaan. Kletsen en tekenen zijn natuurlijk, net als in Nederland favorieten. Maar hier heb ik kinderen gezien die hun jas als deken gebruiken en hun tas als kussen. Zo proberen ze dan het uurtje in te halen dat ze ’s nachts te weinig hebben geslapen. Of een kind met twee etuis, een voor pennen en potloden en een voor legopoppetjes. Toch was voor mij wel het absolute toppunt een kind dat uit zijn vak een zak chips en een broodje hamburger toverde zodra de leerkracht naar het bord stond gedraaid.
Dan een wat mindere dag. Op woensdag kreeg ik ineens last van een griepje. Uit voorzorg ben ik daarom een dagje thuis gebleven. Een beetje uitslapen en een dagje geen herrie om me heen. Toen ik wakker werd, aan het eind van de ochtend, zag ik dat PSV op het punt stond om een Europa League wedstrijd te gaan spelen. Dat was een bijkomend voordeel, heb ik toch een wedstrijdje kunnen zien. De rest van de dag heb ik vooral veel geslapen en de les voor vrijdag voorbereid. Dat kost me iets meer tijd dan in Nederland, omdat er behoorlijk veel vertaald moet worden.
Een ander leuk verhaal… Vrijdagavond heb ik met een aantal jongeren van de kerk gevoetbald. Ze dachten blijkbaar dat ik niet zo goed kon voetballen. Ik moest maar eens beginnen met keepen. Ik ben geen keeper en een gast. Zo ga je niet met een gast om, dacht ik. Ik raakte daardoor behoorlijk geïrriteerd en wat doe ik dan? Natuurlijk, dan geef ik de eerste de beste een enorme zaag! Dat zou ik vier jaar geleden ook zeker gedaan hebben, maar dit keer liet ik mijn voeten op een andere manier spreken. Want, in het tweede partijtje mag ik ineens spelen en vanaf de aftrap mag ik het eerste schot op doel afvuren. Ik neem een aanloop en knal de bal strak in de kruising. Maar dan ook echt strak. Nu krijg ik ineens alle ballen en moet ik na afloop uitleggen dat ik echt geen broer van Dirk Kuyt ben.
Op maandagen, na schooltijd, is in de kapel van de school een gebedsuur voor werknemers. Daar komt eigenlijk iedereen naartoe, ongeveer vijftig á zestig personeelsleden. Aan het eind van het praatje van de directeur werden wij, de Nederlandse stagiaires naar voren geroepen. Voor onze bijdrage in deze vier weken kregen we een tas vol met allemaal cadeaus overhandigd. Een shirt van de school, een pen van de school, een ketting, een sjaal en nog veel meer. Na deze cadeaus moesten we speechen in het Spaans. Gelukkig had Catriona, een Schotse leerkracht, ons van te voren verteld wat van ons verwacht werd. We moeten op z’n Peruaans bedanken, niet op z’n Europees. Dat betekend dat we voor alles en zo vaak mogelijk gracias moeten zeggen. Ik beet het spits af. In het Spaans bedankte ik voor de gastvrijheid, de gezelligheid, de mogelijkheid om lessen te geven, voor de begeleiding van de leerkrachten en in het bijzonder bedankte ik Miss. Ruth en Miss. Ruby, bij hen ben ik vaak in de klas en als laatste bedankte ik voor het bijzonder lekkere eten. Mijn speech werd gelukkig begrepen en gewaardeerd met een applaus. Na mij volgden vergelijkbare speeches van Dieke, Maaike en Gerieke. Dat is een wereld van verschil met Nederland. Daar krijg je een ferme handdruk van de directeur en je werkbegeleider als je na vier weken weer weggaat.
Mijn volgende blog schrijf ik waarschijnlijk vanuit Moyobamba. In een compleet ander deel van Peru. Het schijnt dat het daar nu ongeveer een graad of dertig is. Dat vind ik dus niet erg.
Bedankt voor het lezen en het volgen!