De blog over de pinguïn en het zwemdiploma

Soms heb je van die momenten. Dat je er, bijvoorbeeld, ineens achter komt dat het alweer meer dan twee weken is geleden dat je een blog hebt geschreven. Vandaag had ik dat moment. Vandaag had ik ook eindelijk even tijd om te gaan schrijven. Ik zal proberen te vertellen wat ik de afgelopen weken allemaal heb gezien en beleefd. Met mijn laatste blog eindigde ik in Cuzco. Daar pak ik de draad weer op.

Soms heb je van die momenten. Dat je, bijvoorbeeld, een heel groot winkelcentrum tegenkomt met allemaal souvenirs. Dat had ik de dag nadat we naar Machu Picchu waren geweest. Met een aantal souvenirs rijker en met mijn portemonnee een stuk lichter ging ik weer naar het hotel. Gelukkig was ik niet helemaal platzak, want er valt goed te onderhandelen als (bijna) iedere kraam hetzelfde te bieden heeft. Dan kun je de prijs flink omlaag duwen. We hebben in Cuzco naast souvenirs kopen en Pollo a la Brasa eten niet heel veel andere noemenswaardige dingen meer gedaan.

Soms heb je van die momenten. Dat je, bijvoorbeeld, op een eiland van riet staat dat drijft op het hoogste gelegen meer ter wereld. Dat moment had ik toen ik in Puno een tour over het Titicacameer deed. Tijdens de tour bezochten we dus de eilanden van riet en een eiland waar de bewoners nog steeds gekleed gaan in traditionele kleding. De wandeltocht over dit eiland deed een beetje denken aan Griekenland. Het weer, de steile weggetjes, de zee en de mensen zorgden ervoor dat ik echt even dat ik in Griekenland was beland. Ook maakten we op dit eiland- Taquile, niet te verwarren met Tequila- maakten we ook een verschijnsel mee dat we in Peru nog niet eerder hadden gezien. Om onze verbazing te begrijpen is het belangrijk om te weten dat ze hier zoiets kennen als ‘hora Peruana’, dat betekend dat een afspraak om 7:00 uur net zo goed om 7:10 kan zijn of om 7:15 of 7:30 en dan is 8:00 zeker niet uitgesloten. Je begrijpt het wel: Peruanen nemen tijd niet heel precies zoals wij, Nederlanders, dat wel doen. Onze gids had ons op het eiland vijftien minuten gegeven om een dorpje te bekijken. En Nederlands als wij zijn, staan wij na precies vijftien minuten klaar om te vetrekken, maar onze reisgenoten, Peruaanse studenten, waren in geen velden of wegen te bekennen. Onze gids geeft ons de instructies voor de komende wandeling en gaat de studenten zoeken. Terwijl wij inmiddels lang en breed bij de boot zijn aangekomen en wachten op onze Peruaanse studentjes, zien wij in de verte onze Peruaanse gids lopen met een rood aangelopen hoofd en stoom dat uit zijn oren komt zetten. Hij heeft net de Peruaanse studenten een flinke donderpreek gegeven. Want doordat ze maar liefst een half uur van zijn tijd hebben gestolen komt hij in de knel met een afspraak later op de dag. Natuurlijk waren wij ook wel een beetje gefrustreerd dat die Peruanen de tijd aan hun laars lapten, maar bij het zien van de donderpreek van de gids viel onze mond open van verbazing.

Soms heb je van die momenten. Dat je, bijvoorbeeld, heel graag wil dat je in Nederland bent. Die momenten heb ik zeker gehad de afgelopen maanden, maar ook in de afgelopen weken heb ik dat moment wel gehad. Ik wist dat er een mogelijkheid was dat Martijn- ook wel bekend als Tinus Kloppie- geopereerd zou gaan worden, maar als je dan hoort dat het toch gaat gebeuren als je nog in Peru zit schrik je toch wel. Gelukkig bestaan Skype en WhatsApp. Dat maakt het contact, op zo’n grote afstand, wel makkelijker. Ook is, gelukkig, de operatie goed verlopen en lijkt het herstel goed te gaan.

Soms heb je van die momenten. Dat je, bijvoorbeeld, in een raft zit en dat je omslaat op een gevaarlijk stuk van de rivier en dat je dan moet terugkomen in de raft. Dat moment had ik toen ik samen met Gerieke ging raften. Op een sectie van categorie 4 maakte onze gids een kleine fout waardoor onze raft ineens omsloeg. Gelukkig heb ik zwemdiploma C en had ik goed geluisterd naar de instructies van onze gids. Ineens lig je in het water. Even weet je niet wat je moet doen, maar voor je het weet word je in een andere boot getrokken en sta je weer in je eigen boot een teamgenoot in de boot te hijsen. Gave ervaring en we hebben het geluk dat er juist op dat stuk foto’s zijn gemaakt.

Soms heb je van die momenten. Dat je, bijvoorbeeld, heel vroeg uit bed moet om een tour te gaan doen en dat je de hele nacht wakker wordt gehouden vanwege het lawaai dat er op de gang van het hotel is. Dat moment had ik toen we in de Colca Canyon Condors gingen spotten. Gelukkig hadden we een heel mooie busrit door een adembenemend mooi landschap. Ook hebben we de Condors gezien. Dat maakt het toch wat makkelijker te verteren dat je een héle nacht uit je slaap bent gehouden.

Soms heb je van die momenten. Dat je, bijvoorbeeld, vanuit Arequipa naar Lima gaat en na twee dagen weer doorreist naar de oase Huacachina waar je gaat buggyrijden en sandboarden in de woestijn. Ook dat moment heb ik gehad. Na een kwartier te hebben gevoeld hoe het leven als stuiterbal is stopte onze buggy bovenop een heuvel. Hier kregen we onze sandboards en mochten zelf uitzoeken hoe we van plan naar beneden te gaan. Met al mijn snowboard ervaring, welgeteld één dag in Bottrop, ging ik meteen goed naar beneden. Dat je daarna in de hitte weer een heuvel op moet klimmen zal ik niet vertellen, want dat is een minpuntje aan dat sandboarden. Pff… dat is pittig. De supergave sfeer die er hing sloeg ineens om toen een Israëlisch meisje op een supersteile schans omsloeg met haar sandboard. Hierbij liep ze ernstig letsel op. Niemand met EHBO te bekennen, ook niet de gidsen. Als je zoiets ziet gebeuren ben je wel even blij dat ik niet degene die dat overkomt zo ver van huis, want dan ben je letterlijk 'ver van huis'.

Soms heb je van die momenten. Dat je, bijvoorbeeld, in een boot vol met toeristen, langs een groep dolfijnen vaart, een kolonie pelikanen, verschillende groepen zeeleeuwen en pinguïns. Ook dat hebben we gedaan. In het Nationale Park bij Paracas kun je boottocht doen over de zee, waarbij je al deze dieren tegenkomt. Supergaaf om dat te zien.
Soms heb je van die momenten. Dat je, bijvoorbeeld, eindelijk kunt zeggen driemaal is scheepsrecht. Dat had ik gisteren, want eindelijk heb ik het voor elkaar gekregen om een wedstrijd te bezoeken in Peru. Tijdens mijn stageperiode in Lima zou ik naar een wedstrijd gaan van La U. Tien minuten voor die tijd werd toen besloten toch niet te gaan. Tijdens de stage in Moyobamba zou ik naar een wedstrijd gaan van Union Comercio gaan tegen La U. Ook dat ging op het laatste moment niet door. En dus had ik gister dus eindelijk geluk. De wedstrijd Peru tegen Paraguay werd gespeeld in het Estadio Nacional. En daar zat ik op de tribune samen met Gerard. Hij is leraar op San Andres. De wedstrijd verliep nogal ongewoon. Nadat de aanvoerder en beste speler, Paolo Guerrero, met twee keer oliedom geel het veld moest verlaten besloten de overige tien Peruanen toch maar eens wat aan de achterstand te doen. In een mum van tijd stond het in plaats van 0-1, 2-1, een feest van jewelste. Na de 2-1 waren er nog tien minuten te spelen. Na kortsluiting bij een Paraguayaan en een Peruaan eindigde de wedstrijd met 9 van Peru nog op het veld en nog 10 van Paraguay. De hele wedstrijd was een enorm spektakel.

Soms heb je van die momenten. Dat je, bijvoorbeeld, het Donald Duck-momentje mist. Dat moment heb ik sinds vandaag. Dus dan is het ook goed om naar huis te gaan. Vandaag is de laatste hele dag. Morgen gaan we vliegen en vrijdag landen we dan op Schiphol.

En soms heb je van die momenten. Dat je, bijvoorbeeld, nog veel meer kan typen, maar dat gewoon niet gaat doen. Dus ik stop er nu mee. Bedankt voor het lezen en volgen de afgelopen maanden en tot binnenkort!

Hasta luego!

Kimko